Bugun Kendimi Bir Filme Kattim

Bu sabah bir film izledim. Konusu İrak savasinda gorev sureleri biten askerlerin evlerine donduktan sonraki yasadiklari uyum sorunuydu. Savas esnasinda soguk kanliligini sonuna kadar koruyan bir doktorun savas sonrasi ilk gununden itibaren sorunlar karsisindaki zayifligi. Evlerine donen askerlerin toplumdan sonsuz bir anlasilma istegi duymalari. Sorunlari cozemediklerinde de bu kadar cabuk bir sekilde silahlarina sarilmalarina sahit oldum. Kiz arkadasindan istedigi sekilde sevgi alamayan askerin kiz arkadasinin calistigi cafeyi basip herkesi esir almasini, ogluna uyguladigi fiziksel saldiriyi kendi icinde hazmedemeyen doktorun silahla kendine zarar verme istegine sahit oldum. Yasadigimiz kotu ve stresli gunlerin insani nasil degistirebildigine savasin gozuyle baktim.Ve savasin boyutunu degistirdigimde aklima gelen boyutlari "sinav oncesi hazirlik ya da okul hayati , kotu giden bir evlilik, kotu giden bir is hayati, kotu giden bir birliktelik " Bunlar icinde istemesekte uzun sure kalacagimiz savaslardi. Ve bu savas esnasinda ve sonrasinda yasanmasi muhtemel travmalarimizi kim ne kadar biliyor ve anliyor? Buna da kizilmaz ki, buna da bu kadar abartili tepki verilmez ki dedigimiz insanlar kendi hayatlarinda hangi savasa maruz kaliyorlar kimbilir? Yan yana ic ice yasadigimiz insanlarin hayatlarinda ki savaslari goremiyoruz, ama kim bilir hangi savas icinde yasiyor ne sakatliklar geciriyor ne travmalara maruz kaliyorlar. Yan yana yasanan milyonlarca savasan , yan yana milyonlarca sakat , yan yana milyonlarca kaybedenle yasamak!!
BUGUN KENDİMİ BİR FİLME KATTİM